Śledź nas na:



Problemy humanizacyjne, społeczno-wychowawcze i edukacyjne zakładu pracy

Humanizacja pracy- to całokształt przemian w traktowaniu pracy ludzkiej, uwarunkowanych współczesną kulturą pracy i postępem naukowo- technicznym, prowadzących do nadania warunkom pracy człowieka charakteru w pełni humanistycznego.

Proces humanizacji pracy można sprowadzić do działania pozwalającego zharmonizować warunki pracy z możliwościami oraz z dążeniami ludzi pracujących. Wymaga to wzajemnego przystosowania:

  • warunków pracy do człowieka,

  • człowieka do warunków pracy,

  • człowieka do człowieka.

 

Właściwości i uwarunkowania humanizacji pracy:

  1. Widzenie człowieka jako podmiotu pracy,

  2. Przezwyciężenie istniejącego podziału pracy na fizyczną i umysłową poprzez podwyższanie wykształcenia ogólnego i zawodowego pracowników,

  3. Zapewnienie bezpieczeństwa podczas wykonywanej pracy, odpowiadającego podstawowym wymogom zdrowotnym,

  4. Skracanie dnia roboczego przez udoskonalenie techniczne oraz podnoszenie kultury pracy,

  5. Stosowanie ciągłej wymiany stanowisk pracy, gwarantującej prawidłowy układ relacji człowiek - maszyna,

  6. Czynny udział pracowników w kontrolowaniu procesów technologicznych i społecznych,

  7. Zwiększenie czasu wolnego ludzi pracy, z przeznaczeniem na wypoczynek, rekreację i doskonalenie własnej osoby,

  8. Uczynienie z pracy podstawowego miernika wartości człowieka.

 

W idei humanizacji pracy można wyróżnić dwa nurty:

Nurt humanistyczny - wynika z chęci wyzwolenia człowieka od negatywnych skutków pracy i zmierza do jego upodmiotowienia, warunkującego wysoką jakość i kulturę pracy.

Nurt pragmatyczny - wynika z dążenia do osiągnięcia optymalnych efektów produkcyjnych przez poprawę technicznych i społecznych warunków pracy.

 

Związek humanizacji pracy z jakością pracy, jakością życia i kulturą pracy:

Przez jakość pracy należy rozumieć wartość społeczną wynikającą z jednostkowej, scalonej satysfakcji materialnej i niematerialnej, uwarunkowanej kwalifikacjami i predyspozycjami do dobrej pracy oraz osiąganymi efektami, jak również warunkami materialnymi i społecznymi środowiska pracy, dostosowanymi do współczesnych standardów jakości pracy.

 

Społeczne znaczenie jakości pracy:

  • Jest warunkiem rozwoju osobowości w procesie pracy, co wiąże się z tezą, że „praca tworzy człowieka ustawicznie".

  • Jest wyrazem prawidłowo kształtującego się życia społecznego pracujących, w którym obowiązuje zasada racjonalnego zatrudnienia, zaspokajania potrzeb pracowniczych, troski o bezpieczeństwo i jakości życia człowieka oraz poprawne stosunki międzyludzkie.

  • Jest wyrazem i gwarantem pomyślnego rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, czynnikiem dynamizującym ten rozwój oraz najbardziej obiektywnym miernikiem tego rozwoju.

 

Model scalonej jakości pracy i życia:

  • Naczelną wartością ogólnospołeczną dla każdego człowieka jest długie i sensowne życie.

  • Wartością złożoną, ale podporządkowaną wartości naczelnej, jest godziwy poziom warunków bytu.

  • Wartością ogólnospołeczną, powszechnie akceptowaną jest wykształcenie, ponieważ kształcenie jest źródłem zasilającym zdolność do efektywnej, coraz lepszej pracy oraz do życia racjonalnego w czasie pracy i poza nią. Od wykształcenia człowieka zależy jego racjonalistyczna i uspołeczniona orientacja życiowa, jego kwalifikacje ogólne i zawodowe, motywy i postawy warunkujące poprawę jakości pracy i życia.

  • Kształcenie się prowadzi do realizacji możliwości swobodnego wyboru zawodu, miejsca zamieszkania i miejsca pracy, a także gwarantuje dobrą jakość pracy i wysoką jakość życia - jest wyrazem stanu mobilności zawodowej i życiowej.

  • Wartością potęgującą scaloną jakość pracy i życia jest ruchomy i naukowo zorganizowany czas pracy, co oznacza efektywną aktywność zawodową.

  • Sprzężona zwrotnie z czasem pracy jest struktura treści czasu wolnego, zindywidualizowana odpowiednio do potrzeb psychofizycznych różnych grup ludności.

  • Wartością wynikającą ze wszystkich wyżej wymienionych jest upowszechnienie stosunków społecznych opartych na wzajemnym zaufaniu, samodzielnym myśleniu, inicjatywie, poczuciu odpowiedzialności i uczestnictwie w podejmowaniu decyzji dotyczących planów rozwoju.

 



Zobacz także